Poprzez pamięć trwa historia – pod takim hasłem, tradycyjnie już, w dzień zaduszny spotkaliśmy się na opalenickim cmentarzy, by pogrążeni w zadumie wspominać zasłużonych mieszkańców naszego miasta. W nastrojowym świetle płonących pochodni odczytano życiorysy Antoniego Kaczorowskiego, Hipolita Rękosiewicza i Tadeusza Mariana Daleszyńskiego.
Poniżej prezentujemy pełną treść przedstawionych biogramów tych zasłużonych, wybitnych opaleniczan.

Antoni Kaczorowski (1881 – 1971)
Nauczyciel. Długoletni kierownik szkoły w Opalenicy.

Urodził się w Rawie Ruskiej 24 marca 1881 r. Pierwsze nauki pobierał w domu. IV, V i VI klasę miejskiej szkoły ludowej, a następnie seminarium nauczycielskie ukończył we Lwowie.
W 1902 r. otrzymał świadectwo dojrzałości, po czym do 1905 r. odbywał praktyki nauczycielskie w szkołach ludowych. Po zdaniu egzaminu praktycznego, uprawniającego do wykonywania zawodu nauczyciela, otrzymał posadę w Zakładzie dla Ubogich i Sierot w Drohowyżu.
Jako legionista brał udział w I wojnie światowej. Po zwolnieniu ze służby wojskowej przeniósł się do Zakopanego, gdzie do końca wojny pracował w Czerwonym Krzyżu.
W 1920 r. na stałe osiadł w Wielkopolsce. Podjął pracę w Pleszewie jako nauczyciel w szkole wydziałowej, następnie od 1925 r. jako jej kierownik. Po likwidacji szkół wydziałowych objął stanowisko kierownika 7 klasowej Szkoły Powszechnej Męskiej w Pleszewie.
Poza pracą zawodową działał społecznie w Polskim Czerwonym Krzyżu, Towarzystwie Pomocy Naukowej, Towarzystwie Czytelni Ludowych. Organizował kolonie i obozy harcerskie. Założył Koło Przyjaciół Harcerstwa, muzeum regionalne, czytelnię dla robotników.
W 1931 r. został przeniesiony do Opalenicy gdzie objął stanowisko kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej. W nowym środowisku był niezwykle aktywny. Reaktywował w 1933 r. Towarzystwo Czytelni Ludowych, które zajmowało się oświatą pozaszkolną. Organizował obchody święta 3 Maja, pochody, imprezy sportowe i zabawy, kwesty na zakup książek.
Założył w Opalenicy pierwszą stałą bibliotekę publiczną i ognisko Związku Nauczycielstwa Polskiego, którego był pierwszym prezesem.
Antoni Kaczorowski działał także w Lidze Ochrony Powietrznej i Przeciwgazowej oraz w Towarzystwie Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych. W 1937 r. został prezesem opalenickiego oddziału Polskiego Związku Zachodniego.
Jego działalność społeczna i sumienne wypełnianie obowiązków zawodowych zostały zauważone i docenione.
W 1929 r. przyznano mu Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, a w 1938 r. Kurator Okręgu Szkolnego Poznańskiego odznaczył go Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę. W tym samym roku „za gorliwą i nieskazitelną pracę oświatową” otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.
Po wybuchu II wojny, obawiając się represji ze strony Niemców, m.in. za likwidację szkoły powszechnej dla ludności niemieckiej w Łęczycach, wyjechał do Wrześni skąd został przesiedlony do Generalnej Guberni. Zamieszkał w Rybnej pod Krakowem. Pracował tam jako robotnik folwarczny, pomocnik biurowy w mleczarni, a także jako nauczyciel.
Do Opalenicy wrócił 16 marca 1945 r. i ponownie objął stanowisko kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej Nr 1. Zadbał o poprawę stanu obiektu szkolnego, założył centralne ogrzewanie, podłogi parkietowe, poszerzył boisko, urządził ogród, zradiofonizował budynek.
Mimo zaawansowanego wieku, jego aktywność społeczna była nie mniejsza niż przed wojną. Był członkiem zarządu Oddziału Powiatowego ZNP, członkiem zarządu Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska, pełnomocnikiem ds. oświatowych Wydziału Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, członkiem Miejskiej Komisji Oświaty i Kultury. Prowadził kursy dla analfabetów, a także w zakresie szkoły zawodowej dla pracujących. Był także instruktorem krajoznawczym.
W 1958 r. za pracę zawodową i społeczną odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był wybitnym wychowawcą nauczycieli oraz uczniów. Zdaniem Barbary Krysickiej „…Był opiekunem wobec młodej kadry nauczycielskiej, którą obdarzał zaufaniem, pomocą, sympatią i uczył wiary we własne siły”. Wychował grono wybitnych nauczycieli. Kierowanie szkołą zakończył w 1966 r., przepracowawszy 64 lata. Zmarł w wieku 90 lat, 30 września 1971 r.

Bibliografia
1. Opalenicki słownik biograficzny, T. 3, red. B. Wojcieszak, Opalenica 2013.
2. Owsiański J., Antoni Kaczorowski – życie dla szkoły, Echa Opalenickie 1996, nr 3.

Hipolit Rękosiewicz (1901 – 1943)
Organizator życia kulturalnego w Opalenicy, nauczyciel, muzyk.

Podporucznik Wojska Polskiego, dowódca plutonu kompanii opalenickiej batalionu Obrony Narodowej „Opalenica”.
Jeszcze kilka dekad temu nazwisko Hipolita Rękosiewicza kojarzyło się opaleniczanom ze śpiewem i muzyką. To właśnie on w 1926 r. powołał Opalenickie Koło śpiewu im. Stanisława Moniuszki. Chór przez 13 lat integrował opalenickie środowisko i umacniał poczucie przynależności do wspólnej kultury. Śpiewało w nim ponad 70 osób a Hipolit Rękosiewicz pełnił funkcje prezesa i dyrygenta. Jak pisze Zygmunt Duda w „Życiu kulturalnym Opalenicy w latach 1919-1939” darzono go niekłamanym uznaniem i autorytetem. Jednak jego biogram zawarty w „Opalenickim słowniku biograficznym” wskazuje jednoznacznie, że był nie tylko wybitnym pedagogiem, ale też godnym naśladowania patriotą i oddanym sprawie żołnierzem.
Urodził się 9 sierpnia 1901 r. w Poznaniu. Mając 11 lat wstąpił do Towarzystwa im. Tomasza Zana – młodzieżowej organizacji niepodległościowej, której celem była działalność patriotyczna na rzecz wychowania młodych ludzi w duchu narodowych tradycji, przywiązania do języka i kultury polskiej.
Będąc słuchaczem seminarium nauczycielskiego potajemnie uczestniczył w pracach Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego, przygotowującej się do zbrojnego wystąpienia.
Brał udział w ulicznym rozbrajaniu Niemców 27 grudnia 1918 r. i w pierwszych starciach zbrojnych.
Wobec zagrożenia bolszewickiego pod Warszawą, w sierpniu 1920 r., zgłosił się jako ochotnik do armii polskiej. Z wojska został zwolniony 24 listopada 1920 r., by następnie uczestniczyć w wydarzeniach powstań śląskich. Tam organizował kółka śpiewacze, prowadził lekcje języka polskiego, wygłaszał referaty związane z sytuacja polityczną.
W 1923 zdał egzamin nauczycielski. Swój zawód traktował jako obowiązek obywatelski i powołanie. Był nauczycielem w opalenickiej szkole powszechnej (7-klasowej) i w szkole dokształcającej. A od 1926 r. do 1939 r. przewodził świetnie prowadzonemu wspomnianemu już Opalenickiemu Kołu Śpiewu.
W maju 1939 r. został zmobilizowany. Objął dowództwo III plutonu w kompanii opalenickiej batalionu Obrony Narodowej „Opalenica”. 26 sierpnia 1939 r. obsadził pozycje obronne w rejonie: Stęszew-Strykowo, następnie w czasie walk odwrotowych przeszedł szlak od Stęszewa poprzez Swarzędz i Sompolno, aż do Sannik.
Wrzesień 1939 r. okazał się dla niego tragiczny. 18 września wzięto go do niewoli, podczas której przebywał w obozach jenieckich: Taugerhüte i Murnau. Zmarł w Murnau 26 lutego 1943 r.
Bibliografia
1. Duda Z., Życie kulturalne Opalenicy w latach 1919-1939, Opalenica 2004.
2. Opalenicki słownik biograficzny, T.2, red. B. Wojcieszak, Opalenica 1994.

Tadeusz Marian Daleszyński (1907 – 1978)
Nauczyciel, muzyk, organizator życia kulturalnego w Opalenicy.

Tadeusz Daleszyński urodził się 7 września 1907 r. w Opalenicy. Tu ukończył szkołę powszechną.
Naukę kontynuował w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Wolsztynie, a następnie w Państwowym Konserwatorium Muzycznym – Wydział Nauczycielski w Poznaniu, które ukończył w 1938 r.
Jako nauczyciel muzyki pracował w Barcinie, Bydgoszczy i Opalenicy.
Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej w 1932 r. otrzymał stopień podporucznika rezerwy. We wrześniu 1939 r. walczył w opalenickim batalionie Obrony Narodowej pod Kutnem i Helenowem. Po klęsce wrześniowej trafił do niewoli i przebywał w czterech niemieckich obozach jenieckich.
Natychmiast po zakończeniu wojny, w obozie cywilnym w Wedel Holstein pod Hamburgiem zorganizował dla Polaków szkołę, przedszkole i kursy dokształcające.
Do Opalenicy powrócił w sierpniu 1946 r. i rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej Nr 1.
Muzyka była jego pasją. Mając 11 lat nauczył się gry na skrzypcach. Był multiinstrumentalistą. W latach 1930-1939 będąc nauczycielem muzyki w Opalenicy, inicjował i realizował przedsięwzięcia służące aktywizacji kulturalnej dzieci, młodzieży i dorosłych. Tworzył muzykę do amatorskich przedstawień teatralnych i układów tanecznych. Przygotowywał koncerty kolęd, pieśni historycznych, żołnierskich, uroczystości kościelne i państwowe. W 1933 roku założył Koło Muzyczne „Chopin”, które liczyło 36 muzyków. Stworzył orkiestrę symfoniczną, zespół smyczkowy, chór męski, zespół dęty. Był nie tylko członkiem zarządu Koła, lecz przede wszystkim dyrygentem. Dzięki niemu Opalenica stała się silnym ośrodkiem muzycznym i chóralnym.
W latach 1935-1939 Tadeusz Daleszyński pełnił obowiązki kierownika Ogniska Metodycznego Śpiewu na nowotomyski obwód szkolny, który obejmował powiaty: międzychodzki, nowotomyski i wolsztyński. Na konferencjach prowadził pokazowe lekcje oraz wygłaszał referaty na temat metodyki nauczania śpiewu.
Od 1960 r. prowadził Społeczne Ognisko Muzyczne w Opalenicy. W 1965 r. założył jego filię w Sielinku, a w 1966 r. w Wojnowicach. Jego uczniowie brali udział w przeglądach rejonowych, powiatowych, wojewódzkich. Podstawy edukacji muzycznej zdobywał u niego ks. prałat Szymon Daszkiewicz, dyrektor Poznańskiego Chóru Katedralnego. Przez 51 lat nauczycielskiej aktywności nauczył gry na instrumentach prawie 400 osób.
W mieście, parafii, powiecie zdobył szacunek i uznanie. Wyróżniał się pasją działania.
W latach 1958-1961 pełnił funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej i przewodniczącego komisji oświaty i kultury. Przez osiem lat kierował Powiatowym Związkiem Pszczelarzy. Był autorem opracowania „XV lat działalności Społecznego Ogniska Muzycznego w Opalenicy”.
Zmarł 17 lipca 1978 r., a jego dorobek artystyczny został utrwalony na kartach opalenickich opracowań, w pamięci jego uczniów i słuchaczy.

Bibliografia
1. Duda Z., Życie kulturalne Opalenicy w latach 1919-1939, Opalenica 2004.
2. Opalenicki słownik biograficzny, T. 3, red. B. Wojcieszak, Opalenica 2013.