Poprzez pamięć trwa historia – pod takim hasłem, tradycyjnie już, w dzień zaduszny spotkaliśmy się na opalenickim cmentarzu, by wspominać zasłużonych mieszkańców naszego miasta. W ten wyjątkowo ciepły, jak na listopad wieczór, w blasku płonących pochodni odczytano życiorysy:
– Elżbiety Hancewicz (1904-1991) doktor medycyny, wieloletniej lekarki w Opalenicy – jej życiorys odczytała opalenicka radna, Katarzyna Cecuła,
– Ludwika Adamczyka (1909-1956) – lekarza, społecznika, obrońcy Warszawy – biogram przedstawiła siostra Judyta ze Zgromadzenia Sióstr Albertynek w Opalenicy,
– Mariana Neunerta (1907 – 1976) – nauczyciela, wieloletniego kierownika szkoły w Opalenicy – wspominany przez nauczycielkę tej szkoły, Agnieszkę Chwalińską,

Poniżej prezentujemy pełną treść przedstawionych biogramów tych zasłużonych, wybitnych opaleniczan.

Elżbieta Hancewicz (z domu Grotus) – córka Andrzeja Grotusa i Elżbiety z Tumiłowiczów przyszła na świat 5 marca 1904 roku w Teodozji na Półwyspie Krymskim.
W 1922 roku przyjechała z rodzicami do Polski i zamieszkała najpierw w Chełmży, a następnie w Baranowiczach.
Po ukończeniu szkoły średniej w Nieświeżu podjęła studia medyczne na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Studia, z tytułem doktora wszechnauk lekarskich, ukończyła w 1929 roku, po czym podjęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Wołkowysku.
Tam poznała i w 1931 roku poślubiła dr. Antoniego Hancewicza. Po zamążpójściu zrezygnowała z pracy w szpitalu – prowadziła Poradnię dla Matek i Dzieci.
W 1937 roku owdowiała. Po wojnie, w grudniu 1945 roku przyjechała do Opalenicy i już w styczniu 1946 roku rozpoczęła pracę jako lekarz rejonowy.
Po utworzeniu Ośrodka Zdrowia była jego kierowniczką. Oprócz przyjęć ogólnych pacjentów prowadziła poradnię dla kobiet ciężarnych oraz poradnię dziecięcą. Była również lekarzem przemysłowym w Cukrowni. Przez dłuższy czas była jedynym lekarzem w rejonie Opalenicy.
Jej praca zawodowa i społeczna została doceniona. Dr Elżbieta Hancewicz została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Matki, Medlalami 30 i 40-lecia, odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, a także pamiątkowym medalem „Zasłużony dla miasta i gminy Opalenica”.
Zmarła 11 marca 1991 roku, a w pamięci mieszkańców Opalenicy pozostała jako lekarka z powołania, wierna do końca przysiędze Hipokratesa.

Bibliografia
1. Opalenicki Słownik Biograficzny, T. 1, red. B. Wojcieszak, Opalenica 1993.
2. Jubileusz Pani Doktor, „Echa Opalenickie” 1989, nr 3.

Ludwik Adamczyk urodził się 17 sierpnia 1909 roku w Obornikach Wlkp. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym mieście. Naukę kontynuował w chodzieskim gimnazjum, które ukończył z odznaczeniem w 1929 roku. Następnie podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Dyplom lekarza otrzymał w maju 1935 roku, a od września do marca 1936 roku odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie, uzyskując stopień podporucznika rezerwy.
W 1937 roku osiadł w Opalenicy, gdzie podjął obowiązki lekarza Ubezpieczalni Społecznej i lekarza miejskiego. Obie te funkcje obejmowały opiekę nad bezrobotnymi. Ludwik Adamczyk był społecznikiem, bezpłatnie, z własnej inicjatywy pomagającym ubogim, chorym i potrzebującym. Był organizatorem placówki zwanej „Kropla mleka”, zapewniającej rodzinom bezrobotnych dożywianie i opiekę lekarską. W lipcu 1939 roku Zarząd Miejski powierzył mu obowiązki lekarza w Miejskim Ośrodku Zdrowia, gdzie dodatkowo prowadził Stację Opieki nad Matką i Dzieckiem.
Wybuch II wojny światowej przerwał działalność zawodową i społeczną dr. Adamczyka.
We wrześniu 1939 roku skierowano go do służby wojskowej w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, gdzie pełnił obowiązki ordynatora. Za ofiarną postawę podczas obrony Warszawy otrzymał Krzyż Walecznych.
Po demobilizacji powrócił do Opalenicy. W czasie okupacji, będąc zakładnikiem Niemców, stale zagrożonym karą śmierci, nadal wykonywał swój zawód. Zorganizował i prowadził Szpital Zakaźny dla Polaków, i przede wszystkim, wszelkimi sposobami ratował rodaków przed wywiezieniem na roboty przymusowe do Rzeszy.
Po wojnie nadal leczył w Szpitalu Zakaźnym. Pracował również we współorganizowanym przez siebie Ośrodku Zdrowia PKP i jako lekarz fabryczny w Cukrowni.
Obok pracy zawodowej aktywnie zajmował się działalnością społeczną.
W pierwszych powojennych miesiącach pełnił obowiązki Burmistrza Miasta, a w latach 1945-1954 był członkiem Rady Miejskiej.
Zmarł 21 marca 1956 roku, a w pamięci społeczności opalenickiej, która w 1985 roku jego imieniem nazwała jedną z ulic, pozostał jako doskonały lekarz, społecznik i przyjaciel.

Bibliografia
1. Opalenicki Słownik Biograficzny, T. 1, red. B. Wojcieszak, Opalenica 1993.
2. Duda Z., Wojcieszak B., Nowe ulice w Opalenicy, „Echa Opalenickie” 1985, nr 10.

Marian Neunert urodził się 15 lipca 1907 roku w Gulczu. Po zakończeniu nauki w szkole powszechnej kontynuował edukację w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Czarnkowie, które ukończył w 1926 roku.
Pierwsze kroki jako nauczyciel stawiał w 7- klasowej Publicznej Szkole Powszechnej Męskiej w Kościanie, a następnie w Zbąszyniu, do którego został przeniesiony przez władze oświatowe.
W 1934 roku związał się z Opalenicą i objął stanowisko kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej Żeńskiej, najpierw tymczasowego, a od 1 sierpnia 1936 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego powierzyło mu tę funkcję na stałe. Jednocześnie prowadził Publiczną Szkołą Dokształcającą Zawodową.
Marian Neunert kierował szkołą do wybuchu II wojny światowej. W grudniu 1939 roku został wywieziony do Generalnego Gubernatorstwa i zamieszkał w Lesznie pod Warszawą.
Do Opalenicy wrócił w marcu 1945 roku, by od 1 kwietnia podjąć obowiązki kierownika Szkoły Podstawowej Nr 2. W tym czasie uruchomił również Publiczną Szkołę Dokształcającą, którą kierował do końca stycznia 1951 roku.
Od 1957 roku szefował zorganizowanej przez siebie Szkole Przysposobienia Rolniczego, która edukowała młodzież z okolicznych wiosek.
Przez całe zawodowe życie korzystał z każdej możliwości podnoszenia swoich kwalifikacji. Pracując w Zbąszyniu zdał drugi egzamin nauczycielski w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Poznaniu, potem uzyskał uprawnienia do nauczania historii i geografii. W czerwcu 1946 zdał egzamin dyplomowy i ukończył Instytut Pedagogiczny w Warszawie. 19 lutego 1962 roku, po odbyciu studiów nauczycielskich na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego uzyskał tytuł magistra pedagogiki.
Był nauczycielem innowatorem. Jeszcze przed wojną rozpoczął prace nad unowocześnieniem nauczania matematyki w klasach I-II, kontynuował je w latach 50-tych. W porozumieniu z Instytutem Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego, prowadził eksperyment polegający na przepracowaniu 4-letniego programu nauczania matematyki w klasach I-IV w ciągu trzech lat. Opracował pomoce do nauczania tego przedmiotu w klasach I-II, w tym stosowane w całej Polsce liczydło dwuprętowe, zwane „Liczydłem Neunerta”.
Był aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Z dr. Ludwikiem Adamczykiem wchodził w skład rady parafialnej. Działał także w miejskiej komisji oświaty. Za swoją pracę został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi, a także Złotą Odznaką ZNP.
Wyróżniał się ogromną wiedzą pedagogiczną, wysoką kulturą, szacunkiem dla uczniów i ich rodziców. Dla nauczycieli był autorytetem, wzorem pracowitości, dyscypliny i taktu. Pracował zgodnie z maksymą, którą głosił –
„Tak pracuj, byś ludziom sprawił radość i był im pomocą”.
Zmarł 20 czerwca 1976 roku.

Bibliografia
1. Opalenicki słownik biograficzny, T. 3, red. B. Wojcieszak, Opalenica 2003.
2. Duda Z., Marian Neunert, „Echa Opalenickie” 1996, nr 4.